สรุปบทที่ 8
การสร้างฟังก์ชันและตัวแปรชนิดพอยน์เตอร์
1.
เพื่อเป็นไปตามหลักการของการโปรแกรมเชิงโครงสร้าง
2.
เพื่อง่ายต่อการตรวจสอบ และการบำรุงรักษา
3.
เพื่อหลีกเลี่ยงการเขียนชุดคำสั่งเดิม ที่ทำงานซ้ำๆ
4.
เพื่อสร้างกลุ่มคำสั่งประมวลผลเฉพาะงาน
ฟังก์ชัน มีความแตกต่างกับโพรซีเยอร์ คือ
ฟังก์ชันจะต้องมีการคืนค่ากลับเสมอ โดยชนิดข้อมูลที่คืนค่ากลับไป
อาจมีชนิดข้อมูลประเภท int, float หรือ char เป็นต้น
ปกติชนิดข้อมูลที่คืนค่ากลับไปยังฟังก์ชัน main() คือเลขจำนวนเต็ม หรือ int
การเข้าถึงฟังก์ชัน โดยปกติจะมีอยู่ 3
รูปแบบด้วยกันคือ
1.
ฟังก์ชันที่ไม่มีการส่งผ่านค่าใดๆลงไป
2.
ฟังก์ชันที่มีการส่งผ่านค่าทางเดียว
3.
ฟังก์ชันที่จะส่งผ่านค่าไปและคืนค่ากลับมา
กรณีที่โปรแกรมได้นำฟังก์ชันที่สร้างขึ้นเอง อยู่ถัดจากฟังก์ชัน main() จำเป็นต้องประกาศฟังก์ชันต้นแบบที่ต้นโปรแกรมด้วยพอยน์เตอร์หรือตัวชี้ เป็นตัวแปรประเภทหนึ่งที่มีความแตกต่างจากตัวแปรเก็บข้อมูลทั่วไป
ซึ่งแทนที่จะจัดเก็บข้อมูล กลับเก็บที่อยู่ของตัวแปรอื่นแทนเครื่องหมาย & ที่ใช้กับ
พอยน์เตอร์ หมายความว่า “ที่อยู่ของ” เครื่องหมาย * ที่ใช้กับพอยน์เตอร์
หมายความว่า “ค่าที่บรรจุอยู่ในแอดเดรสนั้น”ตามปกติ โปรแกรมทั่วไปมิได้ใช้ประโยชน์จากพอยน์เตอร์
แต่พอยน์เตอร์มักนำไปใช้จัดการกับโครงสร้างข้อมูลที่ซับซ้อนอย่างสแต็ก คิว
และลิงก์ลิสต์ เป็นต้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น